هر وقت مى‏خواهم اين مطلب را بگويم يا بنويسم به‏واقع دلم مى‏سوزد.
وقتى مشغول نوشتن يكى از كتاب‏هايم بودم كه در رابطه با قرآن كريم بود، به كتاب يك دانشمند قرآن‏شناس فرانسوى به نام «انتين دينه» برخوردم. ايشان در انتهاى مجلد دوم كتابى كه درباره پيامبر نوشته مى‏نويسد:

يا رسول اللّه، خودت و قرآنت در ميان امت خودت (دقت شود! نمى‏گويد در ميان مسيحيان و ارمنى‏ها و يهوديان)، در كمال غربت قرار دارى. من هم كه با خانواده‏ام در پاريس زندگى مى‏كنم و هيچ كمكى از دستم بر نمى‏آيد. تنها چيزى كه به نظرم مى‏رسد اين است كه با نيت پاك خودم و زن و بچه‏ام مسلمان شويم و به تمام برنامه‏هايت عمل كنيم. من به اين اندازه مى‏توانم غربت تو را جبران كنم.

اين را يك مسيحى نوشته است. خوب است فرداى قيامت پيامبر اين مسيحى را به ما نشان دهد و بگويد اين مسيحى اين‏طور به من كمك كرد، ولى شما، با وجود آشنا بودن با من و با قرآن من، از من و قرآنم عدول كرديد؛ نه به حرفم گوش داديد و نه به قرآنم عمل كرديد؟!

نمى‏دانم! شايد عده‏اى فكر مى‏كنند اين خانم‏هاى بد حجابى كه در تهران و كرج و شيراز و اصفهان و جاهاى ديگر مى‏بينيم مسيحى يا يهودى يا شايد از كمونيست‏هاى مسكو هستند؟ شايد صبح به صبح با هواپيما اين‏ها را از آمريكا و اروپا به اين‏جا مى‏آورند و نصف شب دوباره برشان مى‏گردانند! آيا ايشان از امت اسلام و امت قرآن‏اند؟ آن هم قرآنى كه بارها به صراحت و كنايه درباره حجاب سخن گفته است؟
چقدر مسلمان حرام‏خور در جامعه داريم كه وقتى به آن‏ها مى‏گويند حرام نخوريد، مى‏گويند: همه دارند مى‏خورند ما چرا نخوريم؛ همه دارند مى‏دزدند، ما چرا ندزديم؟ اين رفتارها با كدام قسمت از اسلام و قرآن هماهنگى دارد؟ پس، بيهوده نيست اگر مى‏گوييم خود مسلمان قرآن را مهجور كرده و غريب گذارده‏اند.

استاد حسين انصاريان