ضامن آهو
به کبوتران حرم غبطه می خورم
که شب و روز، مهمان تواند و اجازه دارند بر شاخه انگشت هایت بنشینند و زمزمه نام تو، غذای هر صبح و شامشان است.
به کبوتران حرم غبطه می خورم
که حیاتشان عشق است و مرگشان عشق و لباس احرامشان،
بال و پر سپیدشان است؛
تنها کافی است سبکبالانه برخیزند تا در طواف گنبد
طلایی ات، برقصند.
میثم امانی
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط فرهنگی در 1390/07/16 ساعت 12:22:21 ب.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
نظر دهید