«خرداد»، هميشه بار غم بر دوش ما نهاده است.

چه آن «15 خرداد» خونين، با شهادتها و جوى خون و بوى باروت.

و چه اين «14 خرداد» غمبار، با رحلت امام و رنگ غم و غربت ماتم.

امام، براى ما يك «راه» و «صراط» بود، «ميزان»و«ملاك» بود،«اسوه»و«الگو» بود.

از اين رو، با رفتن او، راهش باقى ماند.

گرچه امام، روى در نقاب خاك كشيده است، ولى فرزندان داغدارش، از راه

امام و كلام امام، مشعلى افروخته و بر افراشته اند، تا راه بشريّت امروز، تيره نماند.

سالگرد رحلت امام، سالگرد بيعت و ميثاق است، با آنچه امام، بر سر آن

جان باخت و شهدا در راه آن خون دادند و جانبازان، سلامتى خود را براى

سلامت ماندن آن ايثار كردند، يعنى پيمان با خدا و رسول و اسلام و انقلاب.

سالگرد عروج ملكوتى ات، باز هم غم، چنگ بر دلهايمان مى زند.

سوگ ارتحال تو، «مدينه ايران» را به غم و ماتم نشاند و چشمه هاى اشك

را از ديدگان خونبارِ امت عاشق، جارى ساخت. آنچه رفت، پيكر پاك و جسد

مطهّرت بود. آنچه ماند، فكر ناب و انديشه روشن و خطّ ماندگارت بود.

اماما! روح تو به آسمانها پر كشيد، اما، راه تو، اى روح خدا، در زمين و ميان

عاشقان تداوم يافت. خلف صالح تو، «خامنه اى عزيز»، با صلابت و درايت و

محبوبيّت، محور «وحدت» و مظهر «ولايت» گشت.

پس از تو، پروانگان سوخته دل و شكسته بال، گرد اين مشعل هدايت و

ارشاد به طواف عشق پرداختند.

پرچمى را كه بر افراشته بودى، اينك بر دوش علمدارى رشيد از نسل

«حسين فاطمه»(ع) است.

اى امام! اى نگين افتاده از انگشتر امت، اى جان رفته از پيكر ايران، اى گوهر

در خاك نهفته، اى پدر فرزندان شهدا، اى سالار بسيجيان عاشق! چگونه

مرگ تو باور كردنى است، اى حيات بخش اسلام و ايران؟ گرچه حسينيه

جماران، از تو خالى است، امّا سينه هريك از ما «حسينيه»اى است، پر از

شيون عزا و لبريز از سوگ غم. اكنون، گرچه صداى تو خاموش است، امّا

دلهاى ما محشرى پرغوغا از كلام عطرآگين توست، و گوش تاريخ از پيامهاى

سنگين تو سرشار است.

امام رفت، و بار غم براى هميشه بر دلمان نهاد.

امّا … راهش ادامه يافت. نه از «اسلام طلبى» امّت كاسته شد، و نه از

شكوه اسلام. نه از روح معنوى انقلاب كم شد، نه از صلابت ايستادگى در

مقابل كفر جهانى و شيطان بزرگ!

متن از حجة الاسلام والمسلمین محدثی