سلام بر امام جواد(ع)، بزرگ مردى كه بيست و پنج سال، خورشيد را به خجلت وا داشت.

بيست و پنج سال، خورشيد فضيلت را رويانْد و شكوفاند و خود، فروزانتر از خورشيد، تابيد و درخشيد.

سخاوت باران را داشت و كرامت دريا را و زلالى آب را.

«جود»، قطره اى بود در پيشانى بلندش و «علم»، غنچه اى بود از گلستانِ وجودش و «حلم» گوهرى بود از گنجينه فضايلش.

پيشوايى كه «جواد» بود، «تقى» بود، «مُنتجَب» و «مرتضى» بود، فرزند «رضا» بود، راضى به قضا بود.

در خردسالى به امامت رسيد، در نوجوانى، رهگشاى مُعضَلات فكرى، فقهى و اعتقادى امّت بود. دشوارترين سؤالها را بى درنگ جواب مى گفت و علمش الهى بود و وصل به دريا.

سرانجام، آن «مولا»، با شهادتش اهل «ولا» را به هجران و سوگ نشاند.

سلام بر امام محمدتقى(ع) كه جوادِ امامان و امامِ جوادان بود.