๑۩۞۩๑مدرسه علمیه فاطمیه کهنوج๑۩۞۩๑

سرباز با عجله رفت تا از فرمانده مرخصي شهري بگيرد. فرمانده گفت: موي سرت بلند است به شرطي كه اول موهاتو كوتاه كني، موافقم. سرباز با عجله رفت ديد آرايشگاه پادگان تعطيله، پكر شد ناراحت نشست و غصه مي‌خورد يه دفعه فكري به سرش زد، پوتين‌هايش را حسابي برق انداخت و خدمت فرمانده رسيد احترام نظامي جانانه گذاشت و گفت: قربان پوتين‌ها خوب براق شد فرمانده نگاه كرد و گفت: بله تو كه مي‌تواني مرتب باشي چرا بايد تذكر بدهم بعد زير برگه مرخصي را امضا كرد.

واقعيت اين است كه سال‌هاي اوليه تربيت كودك براساس آموزه هاي روان شناسي و دين بسيار اهميت دارد. بنابراين حمايت ها و ايثار مادر در اين دوره بسيار مهم است گاهي سال ها خون دل خوردن در بزرگي كودك مان نمي تواند او را به هنجارهاي رشد باز گرداند. مردان در تربيت ديني مرخص نيستند حمايت هاي تغذيه اي، عاطفي و رفتاري مادر به سلامت روان خانواده كمك مي كند.

آنچه می‌خوانید گزیده‌ای از درس اخلاق آیت الله قرهی، مدیر حوزه علمیه امام مهدی (عج‌الله‌تعالي فرجه الشريف) است که در مسجد حوزه علمیه یاد شده، واقع در حکیمیه پیرامون مقام والدین و ضرورت نکوداشت جایگاه آن‌ها، ایراد شده است.


در روایات اسلامی در رابطه با موضوع نیکی کردن این طور آمده است: «لِکُلِّ بِرٍّ بِرٍّ» یعنی برای هر نیکی در عالم، نیکی برتری وجود دارد؛ جهاد و شهادت فی سبیل‌الله مافوق تمام نیکی‌هاست و آن قدر باب مهمی است که خداوند فرمود: «فَتَحَلّی لِخاصَّةِ أولیائه» به این معنا که خداوند باب شهادت را فقط برای بندگان خاص خودش باز کرده است.


شهادت اوج بندگی انسان است و تمام حضرات معصومین (ع) و حتی وجود مقدس صاحب‌الزمان (ع) به وسیله شهادت به محضر خدا رسیدند؛ و زمانی که قسّیسّین حضرت حق، محضر امام زمان (ع) را درک می‌کنند در رکاب ایشان به شهادت می‌رسند.


در روایت شریفی به نقل از پیامبر اسلام (ص) آمده است که روزی حضرت موسی‌بن‌عمران (ع) به خداوند عرضه داشت: خدایا حال دوستِ من که شهید شده، در عالم برزخ چگونه است؟ خداوند به حضرت موسی (ع) گفت: او در جهنم است؛ حضرت موسی (ع) با تعجب به خدا عرضه داشت خدایا مگر وعده نکرده‌ای که شهید با اولین قطره خونش به بهشت می‌رود و همه گناهانش آمرزیده می‌شود، خدا به حضرت موسی (ع) گفت: بله اما دوست تو اصرار به آزردن پدر و مادرش داشت و من عمل کسی را که بر پدر و مادرش ستم کند قبول نمی‌کنم، حتی با شهادت؛ بنابراین کسانی اسمشان در طومار شهداء نوشته می‌شود که عاق والدین نباشد.


روایتی از امام زین‌العابدین (ع) درکتاب رساله حقوق نقل شده است که ایشان فرمودند: «وَ اَمّا حَقُّ اَبیکَ فَتَعْلَمَ اَنَّهُ اَصْلُکَ وَ اَنَّکَ فَرْعُهُ وَ اَنَّکَ لَوْلاهُ لَمْ تَکُنْ، فَمَهْما رَاَیْتَ فی نَفْسِکَ مِمّا تُعْجِبُکَ فاعلمان اَباکَ اَصْلُ النِّعْمَهِ عَلَیْکَ فیهِ وَ احْمَدِ اللّهَ وَ اشْکُرْهُ عَلی قَدْرِ ذلِکَ» « و امّا حقّ پدرت را باید بدانی که او اصل و ریشه توست و تو شاخه او هستی، و بدانی که اگر او نبود تو نبودی، پس هر زمانی در خود چیزی دیدی که خوشت آمد بدان که از پدرت داری، زیرا اصل و اساس نعمت و خوشی تو، پدرت است، و خدا را سپاس بگزار و به همان اندازه شکر کن».


در قرآن کریم این طور آمده است که هر خوبی که به انسان می‌رسد از ناحیه خداوند متعال است اما هر عمل زشتی که به انسان می‌رسد نتیجه اعمال خودش است و اصل تمام خصلت‌های نیک در انسان از پدرش و به واسطه اوست بنابراین بر خدا و پدرت شکرگزاری کن و هیچ قوه و نیرویی جز از ناحیه خداوند نیست.


به سبب اذیت کردن پدر و مادر، آن نعمتی که از ناحیه خداوند به پدر تفویض شده است تبدیل به نقمت می‌شود و اگر کسی خونش ریخته شود، به هدر رفته و جهنمی است، بنابراین اگر نعمت با لطف کردن به «ربّ صغیر» یعنی پدر و مادر توأم و همراه شد آن موقع معنی نعمت را به خود می‌گیرد.


روایتی از پیامبر اکرم (ص) در کتاب‌های اصول کافی و بحارالانوار ج 74 نقل شده است که به انسان‌ها یادآوری می‌کنند و می‌فرمایند: عقوق دارای مراتبی است و فوق تمام عقوق این است که انسان باعث شود که پدر و مادرش به وسیله او بمیرند؛ بنابراین انسان با خواندن هزار رکعت نماز مستحبی به جایی نمی‌رسد، اما راه توبه در صورتی که توبه حقیقی باشد باز است .


* یکی از راه‌های رسیدن به قرب الهی، اطاعت محض از فرامین الهی است
یکی دیگر از راه‌های رسیدن به قرب الهی، اطاعت محض از فرامین الهی است اما سؤالی در اینجا مطرح می‌شود که چرا اولیای الهی بر این باورند که مسائل الهی تعبدی است؟ در جواب این سؤال باید گفت که اموری که خداوند برای انسان‌ها برنامه‌ریزی کرده است فوق عقل بشری است و عقل بشری نمی‌تواند آن‌ها را درک کند، بنابرین گوش دادن به اوامر پدر و مادر، انسان را به اوج می‌رساند.

سالهاى ۵۸ و ۵۹ شاگرد او بودم. برايمان تفسير و شرح حديث مى‏گفت. اصلا يك آدم ويژه بود. صداى خوش، سيماى جذاب، قد رشيد و بلند، در كنار هنرمندى در خطاطى و نقاشى از او فرد ممتازى ساخته بود. به ورزش علاقه داشت و در كنار آن فعاليت‏هاى فرهنگى را به صورت مستقيم ادامه مى‏داد و به عنوان معلم قرآن و حديث در مساجد جنوب شهر تهران با شيوه‏اى نو فعاليت مى‏كرد.

اوايل تابستان سال ۶۲ در گردان تخريب سيدالشهدا(ع) با شهيد محمد بهرامى در كنار هم بوديم. فضاى معنوى حاكم بر گردان و حضور فرماندهى خوب مثل عبدالله نوريان شرايط خاصى را فراهم كرده بود. حضور همزمان بنده با شهيد بهرامى در عمليات والفجر چهار اين امكان را فراهم كرد كه با روحيات او بيشتر آشنا شوم.

شهيد بهرامى ازخانواده‏اى مرفه بود. براى ازدواجش مهمانى مفصلى گرفته شد و حدود هشتصد نفر از بچه‏هاى گردان تخريب و بچه‏هاى رزمنده و بسيجى در جشن ازدواجش شركت كردند اما درست چند روز بعد از مراسم عروسى به منطقه آمد و كارش را مجددا در گردان تخريب آغاز نمود.

يادم هست قبل از عمليات خيبر به همراه يكى از دوستان به منزل شهيد بهرامى رفتيم. چيزى كه اسباب تعجب ما را فراهم كرد اين بود كه اولا او به دست خودش پلاكارد تبريك و تسليت به خانواده را نوشته بود و ثانيا شمايل زيبايى از خودش را به عنوان شهيد نقاشى كرده بود!

وقتى از او سوال كردم كه اينها براى چيست، در پاسخ گفت: وقت رفتن است و براى اينكه بارى از روى دوش خانواده بعد از شهادت بردارم اين بوم و پلاكارد را آماده كردم.

بعد از اين ماجرا به منطقه برگشتيم. در پادگان دوكوهه مستقر بوديم. بعد از مدتى به دستور فرمانده گردان بنده و شهيد بهرامى به همراه عده‏اى از دوستان به منطقه جفير اعزام شديم. طبق عادت، غروب‏ها در يكى از پاسگاههاى نزديك، نماز جماعت مغرب و عشاء را برگزار مى‏كرديم.

يكى از شبها كه براى اداى نماز جماعت به پاسگاه رفته و براى نماز مهيا شده بوديم متوجه شهيد بهرامى شدم كه به سرعت از پاسگاه بيرون آمد. مدتى طول كشيد و برنگشت و من هم به دنبال او بيرون آمدم. ديدم كه لعن مى‏فرستد و پايش را به زمين مى‏زند.

پرسيدم چرا اين كار را مى‏كنى؟ گفت: وقت ذكر خدا به ياد همسرم افتادم و احساس كردم كه شيطان سراغم آمده است و به دنبال غفلت من با ياد همسرم است. احساس كردم كه ياد همسرم در اين شرايط مانع از ياد و ذكر خدا مى‏شود براى همين شيطان را لعنت كردم.

برايم خيلى جالب بود. او با اينكه تازه ازدواج كرده بود و به همسرش هم علاقه زيادى داشت حاضر نبود ياد همسرش هم موجب غفلت از ياد خدا شود. بعد از مدتى محمود از من جدا شد و با يكى از گردانهاى تيپ سيدالشهدا(ع) اعزام شد. من هم براى حضور در گردان حضرت على اصغر(س) آماده شدم. آخرين ديدار من و ايشان فرداى اعزام بود كه با موتور به مقر گردان برگشت.

او را ديدم، دست دورگردن من انداخت كه باهم وداع كنيم. كنار گوش من گفت: «اين آخرين ديدار ماست. ديدار ما به قيامت! من شهيد مى‏شوم و ديگر برنمى‏گردم. شما زحمت بكش سلام مرا به مادرم برسان و از مادرم حلاليت بطلب چون ايشان خيلى براى من زحمت كشيد و من نتوانستم زحمات او را جبران كنم.»

همان طور كه او گفته بود، اين آخرين ديدار ما بود. او رفت و با سه هزار شهيدى برگشت كه از آنها تنها پلاك و مشتى استخوان به يادگار مانده بود.

به نقل از انصارحزب الله