๑۩۞۩๑مدرسه علمیه فاطمیه کهنوج๑۩۞۩๑

آنان که تا آخر ایستاده اند …

در دوران هشت ساله جنگ، برخلاف جنگ‏های رایج دنیا، شاهد حضور بالاترین شخصیت‏های سیاسی و علمی کشور در خطوط مقدم جبهه بودیم. رهبر معظم انقلاب نیز در دوران دفاع مقدس، با قلبی سرشار از عشق به جهاد، بعضی از اوقات گران‏بهای خود را در جبهه‏ های حق علیه باطل سپری نمودند.

ایشان، جانبازان را شهیدان زنده نامیده و می‏فرماید: «جانبازان، انسان‏هایی هستند که در سخت‏ترین دوران کشورْ شرف، شجاعت و تعهد خود را ثابت نمودند. ما به جانبازان، به عنوان شهیدان زنده انقلاب اسلامی افتخار می‏کنیم».

در کشاکش نبردو جهاد، در هنگامی که آتش و گلوله بیداد می‏کرد و مردانگی و غیرت در جبهه‏ های جنگ معنا می‏یافت، و در روزهایی که آسمان از خون گلگون شهیدان به سرخی می‏زد، سلسله ‏دار انقلاب و امام دل‏ها فرمود: «جانبازان، رهبرانِ نهضت‏اند».

ایشان در جای دیگر می‏فرماید: «مجروحین و معلولین، خود چراغ هدایتی شده‏اند که در گوشه گوشه این مرز و بوم به دین‏باوران، راه رسیدن به سعادت آخرت را نشان می‏دهند».

شهید، نعمت شهادت و جرعه‏ جام شیرین شهادت را نوشید
ولى جانباز آن فرصت را نیافت، اما رنج زندگى را همواره به جان خرید.
جانبازان هم شهیدند؛ آنها شهید زنده ‏اند.

« مقام معظم رهبری »




جانبازان، انسان‏هایی ایثارگر و جان برکف‏اند که طی سال‏های جنگ تحمیلی و تجاوز دشمن، در خطوط مقدم جبهه، قهرمانانه سینه خود را در برابر آتش دشمن سپر کرده و در راه حفظ کیان اسلام، سلامت خود را تقدیم داشتند. هم‏چنین ایثارگرانی که به هنگام عملیات پاکسازی یا سایر مأموریت‏ها و بمباران‏ها، به نحوی صدمه دیده و با فداکاری‏های خود، کشور اسلامی و نظام الاهی آن را حفظ کرده‏اند، از شمار جانبازان محسوب می‏شوند. آری، جانبازان، قهرمانان واقعی و همیشگی این مرز و بوم‏اند. آنان سند زنده حقانیت انقلاب اسلامی و در واقع اسناد غیرقابل انکار حضور نیرومند جوان‏های ارزنده و انقلابی ما در جبهه و پشت جبهه هستند.

حضرت قمر بنى هاشم عليه السلام آيتى از جمال و زيبايى بود. رخساره اش زيبا چهره اش ‍ پر شكوه ، اندامش متناسب ، و در عين حال چنان نيرومند بود كه آثار دليرى و شجاعت را بخوبى نمايان مى ساخت .
ام البنين سلام الله عليه مى گفت : پسرم ، به خدا مى سپارمت ! قلب مادر آكنده از محبت به عباس عليه السلام بود و براى وى از جانش عزيزتر و گراميتر مى نمود. مادر از چشم حسودان بر او نگران بود و مى ترسيد كه مبادا به او سيبى برسانند و رنجورش كنند، لذا او را در پناه خداوند متعال قرار داد و ابيات زير را در باره اش سرود:
اعيذه بالواحد
من عين كل حاسد
قائهم و القائد
مسلمهم و الجاحد
صادرهم و الوارد
مولدهم و الوالد
(3)يعنى : فرزندم را، از چشم حسودان نشسته و ايستاده ، آينده و رونده ، مسلمان و منكر، بزرگ و كوچك ، و زاده و پدر، در پناه خداوند يكتا قرار مى دهد. (4)
ضمنا از اينكه حضرت امير المؤ منين على عليه السلام دست فرزند خود را، عباس ، را مى بوسيد، ميزان كثرت عطوفت آن حضرت به وى معلوم مى گردد (چنانكه ، پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله نيز دست حضرت زهرا سلام الله عليه را مى بوسيد و وى را در جاى خود مى نشاند).
بعضى نقل كرده اند كه وجه تسميه آن حضرت به ابوالفضل از آن روى بود، كه آن جناب فرزندى به نام فاضل داشته است . (5)


1-زندگانى حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام .
2-سردار كربلا: صفحه 164.
3-به نقل از منقل فى اءخبار قريش : صفحه 437.
4-ر.ك زندگانى حضرت ابوالفضل العباس عليه السلام : صفحه 29
5-خصايص العباسيه : صفحه 120.