๑۩۞۩๑مدرسه علمیه فاطمیه کهنوج๑۩۞۩๑

توجه داشته باشيدكه در كارهايتان جوري نباشيد كه وقتي بر امام زمان عليه السلام عرضه شد خداي نخواسته آزرده بشوند. ما تكليف داريم آقا ! اين طور نيست حالا كه ما منتظر ظهور امام زمان عليه السلام هستيم پس ديگر بنشينيم در خانه هامان تسبيح را در دست بگيريم و بگوييم عجل علي فرجه. عجل بايد با كار شما تعجيل بشود . شما بايد زمينه را فراهم كنيد. مسلمين را با هم مجتمع كنيد. همه با هم بشويد. ان شا الله ظهورمي كند ايشان.

نگوييد بگذارامام زمان عليه السلام بيايد. شما نمازرا هيچ وقت مي گذاريد تا وقتي كه امام زمان عليه السلام آمد بخوانيد؟ حفظ اسلام واجب تر از نماز است. منطق حاكم خمين را نداشته باشيد كه مي گفت: «بايد معاصي را رواج داد تا امام زمان عليه السلام بيايد.اگرمعصيت رواج پيدا نكند حضرت ظهورنمي كند.»

ما با خواست خدا دست تجاوزوستم همه ي ستم گران را دركشورهاي اسلامي مي شكنيم و با صدور انقلابمان كه درحقيقت صدور انقلاب راستين و بيان احكام محمدي صلي الله عليه وآله است به سيطره و سلطه و ظلم جهان خواران خاتمه مي دهيم و به ياري خدا راه را براي ظهور منجي مصلح كل و امامت مطلق حق امام زمان- ارواحنا فداه – هموار مي كنيم.

سران كشورها مردم را مسموم كرده اند وافكارملت هاي خودشان را مسموم كرده اند وعليل كرده اند ملت هاي خودشان را . يكي مي خواهد كه بيايد احيا كند اين افكاررا . ومن اميدوارم كه انشاالله حضرت بقيه ي الله عليه السلام زودتر تشريف بياورند واين طبيب واقعي بشر با آن دم مسيحايي خود اصلاح كند اين ها را.

سالهاى ۵۸ و ۵۹ شاگرد او بودم. برايمان تفسير و شرح حديث مى‏گفت. اصلا يك آدم ويژه بود. صداى خوش، سيماى جذاب، قد رشيد و بلند، در كنار هنرمندى در خطاطى و نقاشى از او فرد ممتازى ساخته بود. به ورزش علاقه داشت و در كنار آن فعاليت‏هاى فرهنگى را به صورت مستقيم ادامه مى‏داد و به عنوان معلم قرآن و حديث در مساجد جنوب شهر تهران با شيوه‏اى نو فعاليت مى‏كرد.

اوايل تابستان سال ۶۲ در گردان تخريب سيدالشهدا(ع) با شهيد محمد بهرامى در كنار هم بوديم. فضاى معنوى حاكم بر گردان و حضور فرماندهى خوب مثل عبدالله نوريان شرايط خاصى را فراهم كرده بود. حضور همزمان بنده با شهيد بهرامى در عمليات والفجر چهار اين امكان را فراهم كرد كه با روحيات او بيشتر آشنا شوم.

شهيد بهرامى ازخانواده‏اى مرفه بود. براى ازدواجش مهمانى مفصلى گرفته شد و حدود هشتصد نفر از بچه‏هاى گردان تخريب و بچه‏هاى رزمنده و بسيجى در جشن ازدواجش شركت كردند اما درست چند روز بعد از مراسم عروسى به منطقه آمد و كارش را مجددا در گردان تخريب آغاز نمود.

يادم هست قبل از عمليات خيبر به همراه يكى از دوستان به منزل شهيد بهرامى رفتيم. چيزى كه اسباب تعجب ما را فراهم كرد اين بود كه اولا او به دست خودش پلاكارد تبريك و تسليت به خانواده را نوشته بود و ثانيا شمايل زيبايى از خودش را به عنوان شهيد نقاشى كرده بود!

وقتى از او سوال كردم كه اينها براى چيست، در پاسخ گفت: وقت رفتن است و براى اينكه بارى از روى دوش خانواده بعد از شهادت بردارم اين بوم و پلاكارد را آماده كردم.

بعد از اين ماجرا به منطقه برگشتيم. در پادگان دوكوهه مستقر بوديم. بعد از مدتى به دستور فرمانده گردان بنده و شهيد بهرامى به همراه عده‏اى از دوستان به منطقه جفير اعزام شديم. طبق عادت، غروب‏ها در يكى از پاسگاههاى نزديك، نماز جماعت مغرب و عشاء را برگزار مى‏كرديم.

يكى از شبها كه براى اداى نماز جماعت به پاسگاه رفته و براى نماز مهيا شده بوديم متوجه شهيد بهرامى شدم كه به سرعت از پاسگاه بيرون آمد. مدتى طول كشيد و برنگشت و من هم به دنبال او بيرون آمدم. ديدم كه لعن مى‏فرستد و پايش را به زمين مى‏زند.

پرسيدم چرا اين كار را مى‏كنى؟ گفت: وقت ذكر خدا به ياد همسرم افتادم و احساس كردم كه شيطان سراغم آمده است و به دنبال غفلت من با ياد همسرم است. احساس كردم كه ياد همسرم در اين شرايط مانع از ياد و ذكر خدا مى‏شود براى همين شيطان را لعنت كردم.

برايم خيلى جالب بود. او با اينكه تازه ازدواج كرده بود و به همسرش هم علاقه زيادى داشت حاضر نبود ياد همسرش هم موجب غفلت از ياد خدا شود. بعد از مدتى محمود از من جدا شد و با يكى از گردانهاى تيپ سيدالشهدا(ع) اعزام شد. من هم براى حضور در گردان حضرت على اصغر(س) آماده شدم. آخرين ديدار من و ايشان فرداى اعزام بود كه با موتور به مقر گردان برگشت.

او را ديدم، دست دورگردن من انداخت كه باهم وداع كنيم. كنار گوش من گفت: «اين آخرين ديدار ماست. ديدار ما به قيامت! من شهيد مى‏شوم و ديگر برنمى‏گردم. شما زحمت بكش سلام مرا به مادرم برسان و از مادرم حلاليت بطلب چون ايشان خيلى براى من زحمت كشيد و من نتوانستم زحمات او را جبران كنم.»

همان طور كه او گفته بود، اين آخرين ديدار ما بود. او رفت و با سه هزار شهيدى برگشت كه از آنها تنها پلاك و مشتى استخوان به يادگار مانده بود.

به نقل از انصارحزب الله

بانو امين در ارتباط با اين که خوشبخت واقعي و بدبخت واقعي کيست نوشته است: خوشبختي هر کس بسته به اين است که اولاً به عالم طبيعت به چه نظر نگاه مي کند يعني روح او تا چه درجه تکامل کرده زيرا خوشبختي بيشتر مربوط به روح است و ريشه آن را در عقل و ادراک خود شخص بايست پيدا کرد البته عقل بشر بدون چراغ ايمان راه سعادت و خوشبختي خود را نمي شناسد، عقل اگر به همراهي ايمان به سوي سعادت حرکت نمود البته کامياب خواهد شد و موفقيت نصيب او مي گرد.

منزلت و جایگاه رفیع حضرت زهرا علیهاالسلام در نزد حضرت علی علیه السلام نشانگر اوج شخصیت زن در نگاه اوست، یك زن می‌تواند چنان بالا رود كه مایه مباهات و افتخار امام (علیه السلام) گردد. اگرچه بیان عظمت مقام حضرت فاطمه علیهاالسلام در نزد حضرت علی علیه السلام خود تحقیق مستقلی می‌طلبد لكن در اینجا فهرست‌وار، به ذكر پاره‌ای از موارد، پرداخته شده تا بیانگر اوج مقام و مرتبه زن در نگرش حضرت باشد.
مباهات حضرت علی به همسری فاطمه علیهماالسلام
شخصیت بزرگی چون علی علیه السلام به همسری فاطمه علیهاالسلام افتخار می‌كند و همسری با او را برای خود فضیلت و ملاك برتری بر دیگران و شایستگی پذیرش مسئولیت‌های سنگینی چون رهبری جهان اسلام می‌داند. برخی از موارد كه حضرت برای اثبات حقانیت خود به داشتن همسری فاطمه علیهاالسلام استناد فرموده‌اند عبارت است از:
* در پاسخ نامه‌ای به معاویه از جمله فضیلت‌ها و امتیازهایی كه حضرت به آن اشاره می‌فرمایند این است كه «بهترین زنان جهان از ماست و حمالة الحطب و هیزم كش دوزخیان از شماست.»(1)
حضرت علی علیه السلام در ضمن پاسخ به نامه معاویه می‌نویسد: «دختر پیامبر صلی الله علیه و آله همسر من است كه گوشت او با خون و گوشت من در هم آمیخته است. نوادگان حضرت احمد(صلی الله علیه و آله)، فرزندان من از فاطمه علیهاالسلام هستند، كدامیك از شما سهم و بهره‌ای چون من دارا هستید.»

* در جریان شورای شش نفره كه خلیفه دوم برای جانشینی وی را تعیین كرده بود حضرت خطاب به سایر اعضا فرمود: «آیا در بین شما به جز من كسی هست كه همسرش بانوی زنان جهان باشد؟» همگی پاسخ دادند: نه.(2)
* حضرت علی علیه السلام در ضمن پاسخ به نامه دیگر معاویه می‌نویسد: «دختر پیامبر صلی الله علیه و آله همسر من است كه گوشت او با خون و گوشت من در هم آمیخته است. نوادگان حضرت احمد(صلی الله علیه و آله)، فرزندان من از فاطمه علیهاالسلام هستند، كدامیك از شما سهم و بهره‌ای چون من دارا هستید.»(3)
* در جریان سقیفه حضرت ضمن برشمردن فضایل و كمالات خویش و این‌ كه باید بعد از پیامبر، او رهبری و هدایت جامعه اسلامی را عهده‌دار شود به ابوبكر فرمود: «تو را به خدا سوگند می‌دهم! آیا آن كس كه رسول خدا او را برای همسری دخترش برگزید و فرمود خداوند او را به همسری تو [علی] در آورد من هستم یا تو؟ ابوبكر پاسخ داد: تو هستی.(4)

پی‌نوشت‌ها:
1- بحارالانوار/ج41/ صص151و 224.
2- نهج البلاغه.
3- طبرسی/ احتجاج/ مؤسسه الاعلمی للمطبوعات/ بیروت/ چاپ دوم، 1983 میلادی/ج1/ ص135.
4- همان/ ص 123.