๑۩۞۩๑مدرسه علمیه فاطمیه کهنوج๑۩۞۩๑

سی و چهارنکته ای که آقای قرائتی در همایش بزرگ یاوران خورشید خطاب به طلاب بیان کرد و خود نیز تاکید می کرد که این نکات کلیدی و عصاره عمر من است ، به این شرح است:

1ـ آینده روحانیت درخشان است هر چه دنیاگرایی بیشتر شود روحانی خوب قدرش بیشتر می شود. جوانان فکر می کنند که جوانان از دین گریزانند ]اما این گونه نیست[. من هر روز در دانشگاه تهران تفسیر می گویم، چند صد نفر به کلاس تفسیر من می آیند، جوانان به اعتکاف می آیند ،به جمکران می روند بنابراین جوانان به طرف دین می روند و اگریک نفر به شما بی احترامی کرد، ناراحت نشوید.

2ـ برای مدرک و نمره درس نخوانید. من در تمام عمرم برای مدرک یک قدم برنداشته ام آخوند برای نمره درس نمی خواند، نیت طلبه نباید نمره باشد.

3ـ باید یادگیری تفسیر قرآن و نهج البلاغه در کنار دروس رسمی حوزه بوده و سهم قرآن در تبلیغ بیشتر باشد. طلبه نباید دنبال مداحی برود در حالی که تفسیر قرآن نمی داند.

4ـ طلبه ها نباید آماری بار بیایند، بعد از تبلیغ از طلبه می پرسند چند تا نماز خواندی ،چند کلاس داشتی و .

5ـ طلاب به مساجد بیشتر از حسینیه ها اهمیت دهند ، روحانی در مسجد میزبان است ولی در حسینیه ها میهمان است. در اعتکافهایی که در مساجد برقرار می شود روحانی هم باید حضور پیدا کند و نسبت به مسائل و مشکلات جوانان پاسخگو باشد.

6ـ دنبال آدمهای نادر مثل عرفا نروید. طلبه باید درسش را بخواند، طلبه نباید به مردم مطالب کتابهای سنگین و مغلق عرفانی را بگوید خطبه و سخنرانی را سنگین و سخت نگویید ، مطالب همه فهم و خلاصه بگویید.

7ـ زی طلبگی را حفظ کنید.

8ـ در بیان احکام، مسائل مبتلابه را بگویید. احکام مسائل نادری که برای افراد خاصی پیش می آید را نگویید.

9ـ به فیلمهای ضروری فقط به مدت 5 یا 10 دقیقه نگاه کنید. افتخار من این است که از اول انقلاب تا الان فیلم ندیده ام.

10ـ در جلسات غیر ضروری شرکت نکنید.

11ـ طلبه باید امام مردم باشد نه اینکه مردم امام ما باشند؛ در حال حاضر عوض اینکه ما امام مردم باشیم بعضی از مردم امام ما شده اند؛ یعنی عوض اینکه مردم از ما تبعیت کنند ما از بعضی از خرافات مردم تبعیت می کنیم.

12ـ از فرصتهای عمرتان استفاده کنید. از تعطیلات استفاده کنید. متاسفانه در حوزه تعطیلات زیاد است ماه رمضان دهه محرم صفر فاطمیه حوزه تعطیل است.

13ـ اصول عقاید را جدی بگیرید.

14ـ به حفظ قرآن اهتمام بیشتری داشته باشید مقام معظم رهبری فرمودند ما 10 میلیون حافظ قرآن می خواهیم البته آدم های متوسط دنبال حفظ قرآن نروند و به خود فشار نیاورند آن چیزی که خدا در مورد قرآن از ما خواسته، تفقه و تدبر است.

15ـ در تبلیغ کردن به مقتضیات احوال مخاطبتان توجه کنید، جایگاه و موقعیت مخاطب را در نظر بگیرید، تماس چهره به چهره داشته باشید قرآن را با بیانی بگویید که مخاطب احساس کند که قرآن با وی حرف می زند.

ادامه دارد….

امروز دست تو کار می کند، پایت گام برمی دارد و زبانت می گوید. دست کاری می کند که تو بخواهی، پا قدم در جایی می گذارد که تو امر کنی و زبان چیزی می گوید که تو اراده کنی.

اما فردا در روز سخت حساب، زبان خاموش می ماند و دست می گوید. پا می گوید و همه اعضا می گویند. هر آنچه را خودشان بخواهند. از آنچه تو با آنها کرده ای و نه آنچه تو امر کنی و تو بخواهی.

گویی اینها شاهدانی هستند بر همه لحظه های تو که همراه تواند. گواهانی برای روز حساب، که روزی بر همه آنچه دیده اند شهادت می دهند. پس بهوش که این گواهان را از یاد نبری.

با دست هر چه می کنی، با پا به هر جا قدم می گذاری، با چشم هر چه می بینی، با گوش هر چه می شنوی و همیشه در همه لحظه ها، به یاد داشته باش که اعضاء خویشتن را به عمل خوب یا بدت گواه و شاهد گرفته ای.

قضاوت انسان درباره خودش کار سختی نیست. هر آدمی خودش را خوب می شناسد. هر کس به دور از توجیهات و بهانه ها و اما و اگرهایی که می آورد، خوب می داند که چه کرده و در نامه عملش چه نوشته است.

بیشترِ ما وقتی به راستی و روشنی به قضاوت بنشینیم، به این نتیجه خواهیم رسید که نه خودمان را، نه خدایمان را و نه هدفمان را آن گونه که باید و شاید نمی شناسیم و در نمی یابیم. حیرانیم و درمانده و فرومانده در کار خویش.

به راستی اگر ما خودمان را چنان که هستیم می شناختیم و اگر به خودمان آن گونه که باید معرفت داشتیم، باز هم چنین عمل می کردیم که اینک سرگرم آنیم؟

و اگر خدایمان را چنان که اوست می شناختیم، باز هم چنین عبادتش می کردیم و چنین در غفلت از او بودیم؟

واقعیت آن است که بیشتر ما غافل مانده ایم و دستمان از آسمان معرفت کوتاه است. آیا هیچ اندیشیده ایم که وقتی «معرفت»، کلید طلایی پیروزی است، چرا ما از آن بی بهره ایم؟

می گویند باید بدانید و بشناسید تا عمل کنید.

می گویند تعلیم، مقدمه تزکیه است، اما شاید قدری تزکیه لازم باشد برای رفتن به سوی تعلیم.

شاید لازم باشد قدری سر از بالش راحت طلبی بلند کنی، از عادت ها و هوس ها و غفلت ها دست بداری و برای یافتن علم و دانایی قدمی برداری.

گویی علم با تزکیه و آموختن با عمل کردن، آن قدر همراه و عجین اند که بی هر کدامشان دیگری بی معنا می شود.

تا نخواهی و نکوشی، علمی به دست نمی آید و تا علمی به دست نیاید، انگیزه ای برای یافتن، تو را به جلو نمی راند.

آموختن به سعی و کوشش است و سعی و کوششِ دانسته و عالمانه ارزشمند و پربهاست.

معرفت تو را به عمل وا می دارد و عمل همراه معرفت ارزش می یابد. شاید این گزاره بتواند محکی باشد برای سنجش میزان درستیِ راهی که می رویم.

عادت کرده ایم که همه چیز را حس کنیم و با حس بشناسیم. تقریبا همه آنچه در ذهن ماست، درکی است از آنچه حس کرده ایم.