دست هایت کوچک بودند برای به آغوش کشیدن صبر و سختی.

اما تو چقدر سربلند بیرون آمدی از دردها و دلتنگی ها!

صبر را از چه کسی به ارث برده بودی، نمی دانم!

اما ایمان، هم پای تو بزرگ شده بود.

هم سن و سال هایت، سرگرم بازی بودند؛

اما تو انگار رسالتت بود که انسان را سربلند کنی!